ÇAMUR’U KURTARMAK

1998 yılında bir arkadaşım oldu. Sarı-yeşil renkli, yavru bir muhabbet kuşu. Adı “Çamur”. Muhabbet kuşuna uygun bir isim değil, biliyorum ama yıllar önce “İleride besleyeceğim bir hayvan olursa adını Çamur koyacağım” diye bir karar almıştım. Kararı alırken kedi, köpek cinsi bir hayvan düşünmüştüm, kısmette muhabbet kuşu varmış.

Aramız çok iyi, bana fazlasıyla güveniyor. Ara sıra odada uçuruyorum. Bir tur atıp elime konuyor, sonrasında kendi kendine kafesine gidiyor. Ama konuşmuyor. En azından adını söylesin diye çok uğraştım, söyletemedim. Hatta bazı günler bilgisayara kaydettiğim “Çamur, çamur, çamur” sesini sabah evden çıkarken başlatıp, akşam eve dönünceye kadar dinlettim. Ama olmadı, duvarlar “çamur” dedi, o konuşmadı.

Bir gece yine Çamur salonda uçuyor, bazen gelip omuzuma konuyor, ara sıra kafesini ziyaret ediyordu. Bir iki tur daha attıktan sonra duvar kenarındaki panel radyatör ile duvar arasına düştü. Çıkması imkansız çünkü alttan borular geçiyor, kapalı. Yan taraflarda radyatörü taşıyan profiller var, kapalı. Sadece üst tarafta 60 cm. eninde ve duvardan radyatöre kadar 5-6 cm. derinliğinde bir boşluk var. El bile sığmıyor oradan. Aklıma süpürge sopası kullanarak bir merdiven oluşturmak geldi. Ama imkansız. Çamur kendine doğru gelen sopayı görünce korkup panik halinde çırpınıyor. Yapılacak tek şey, kalorifer sistemindeki suyun boşaltılması ve radyatörün sökülmesi. Ama saat olmuş gecenin 11’i. O saate nereden tesisatçı bulacağım? Çamur da sabaha kadar orada kalamaz, çok zor bir durum.

Kara kara düşünürken aklıma bir fikir geldi. Alet dolabında bir parmak kalınlığında ve birkaç metre boyunda bir ip vardı. Acaba onu “U” şeklinde radyatörün arkasındaki boşluktan aşağı sarkıtsam Çamur üzerine çıkıp tutunur muydu? Hemen uygulamaya karar verdim. İpi aldım ve Çamur’u korkutmadan yavaş yavaş aşağı sarkıttım. Ara sıra hafifçe yukarı çekip yokluyorum ancak gelen giden yok. Birden ip üzerinde bir ağırlık hissettim. İpi her iki ucundan yavaşça yukarı çektim. Çamur ipe tutunmuştu. Sağ salim kurtuldu.

Hemen o gece “yaşananlardan ders almış” olarak evdeki tüm radyatörlerin üst kısmındaki duvar boşluklarını karton kutularla kapattım.

Sevgili Çamur ile beraber tam 16 yıl geçirdik. Bir sabah onu kafesinin tabanında buldum. İster istemez gözümden yaşlar süzüldü, dile kolay tam 16 yıllık bir dostluk. Öğlene doğru evin arka tarafındaki çalılık alanda Çamur toprak ile buluştu. Bir daha hiç beraber yaşadığım hayvan dostum olmadı. Gittiklerinde çok üzüyorlar...