BEN YAPMADIM!

6 yaşındayım. Apartmandan bozma bir özel okulda, normalde okul öncesi sınıfında olduğum halde misafir öğrenci olarak ara sıra 1. Sınıf derslerine de katılıyorum. Galiba o sıralar parlak bir öğrenciymişim ve öğretmenler öyle uygun görmüş. Orası hakkında hatırladığım en net şey “korkutarak eğitmek” kavramıydı. Duvarda asılı eski tablolardan kalmış çiviler öğrencilere “Yaramazlık yapanları kulaklarından bu çivilere asıyoruz” diye gösterilirdi.

Yine sıradan bir gün, Türkçe, Matematik, Hayat Bilgisi dersleri devam ediyor. Sınıfta üçer kişinin oturabildiği ahşap sıralar var. Karatahtaya bakan üç sıra düzeninde, sıralar arasında iki koridor. Ve “teneffüs” zamanı. O dönemlerde ders aralarına verilen isim buydu. Tüm öğrenciler sınıftan dışarı çıkmış, koridorlarda koşturuyor. Sınıfta sadece ben ve adını hatırlamadığım bir arkadaşım var. “Bir sıradan diğerine atlamaca” oynuyoruz. O benden biraz ileride, yani aramızda boş bir sıra var, arka arkaya atlamıyoruz. Ben birincideyken, o üçüncüde. Birinci, ikinci, üçüncü derken arkadaşım atlamayı tam beceremedi, ayağı kaydı ve düşerken kafasını sıranın sivri köşesine çok kötü bir şekilde çarptı. Kafasından oluk oluk kan akıyor, yerler kan gölü. Öğretmenler, okul müdürü, görevliler sınıfa koştu. Kafası kanayan arkadaşımı ve beni sınıfın dışına götürdüler. Kanama devam ediyor, yerler kıpkırmızı. O anda beni hayat boyu bir travma içine sokacak bir suçlama ile karşı karşıya kaldım. Öğretmenlerden biri kulağımdan tutup, başımı kanları daha iyi göreyim diye yere doğru bastırarak “Gördün mü yaptığını? Neden arkadaşını ittin? Ne olacak şimdi?” dedi. Korkudan dilim tutulmuştu sanki. Konuşamıyordum. Sadece yerdeki kanlara bakıyordum. Ama ben yapmamıştım. Suçsuzdum. Keşke o zamanlar şimdiki gibi güvenlik kameraları olsaydı. Hemen suçsuzluğumu ispatlayıp temize çıkabilirdim. Sonuçta işlemediğim bir suç yüzünden 1 hafta “okuldan uzaklaştırma” cezası aldım. Hem de 6 yaşında…

Aradan uzun yıllar geçti. 6 yaşında yaşadığım psikolojik travma o kadar etkiliymiş ki, bugün bile yapmadığım bir şeyle suçlanırsam anında parlıyorum ve çok şiddetli bir şekilde savunmaya geçiyorum.